Czy Noe był obarczony wszystkimi możliwymi chorobami?

Wielu antykreacjonistów ^[1] argumentowało, że wszyscy mieszkańcy Arki musieli stanowić przechowalnię wszystkich zarazków chorobotwórczych i pasożytów, które mogły w nich żyć, bo inaczej choroby te wyginęłyby w czasie Potopu. Argumenty te byłyby słuszne tylko wówczas, gdyby wszystkie czynniki chorobotwórcze i pasożyty były wyłącznie zależne od konkretnego nosiciela, nigdy się nie zmieniały i mogły przenosić się tylko z jednego nosiciela na drugiego.

Twierdzenie, że rodzina Noego musiała być jednocześnie obarczona wszystkimi ludzkimi chorobami, ^[2] ignoruje fakt, że zwierzęta na Arce były także przechowalnią ludzkich chorób. Nelson ^[3] ocenia, że ponad 80% ludzkich chorób może przenosić się od zwierząt. Przypuszczalnie większość pasożytów nie jest związana z jednym tylko nosicielem, ^[4] a zarazki chorobotwórcze mogą zmieniać się w czasie (jak przeanalizowano poniżej).

Ludzie i powszechne zwierzęta domowe mają wiele wspólnych pasożytów. ^[5] Oprócz tego do niebezpieczeństw współczesnej epoki należy hodowanie dzikich zwierząt w mieszkaniach, narażając ludzi na niebezpieczeństwa przenoszonych chorób, zwłaszcza od gadów, papug i naczelnych. ^[6] Istnieje cały katalog chorób znanych jako łatwo przenoszone od naczelnych. ^[7] Zaleca się nawet, ^[8] by zakładać jako środek ostrożności, że każda złapana małpa przenosi jakąś chorobę, która może się przenieść na ludzi! Na Arce znajdowało się co najmniej 412 naczelnych, ^[9] będących potencjalnymi nosicielami dawnych jak i współczesnych chorób ludzkich i wątpliwe jest, by rodzina Noego zarażona była jakimiś chorobami. Oczywiście, nosiciele chorób na Arce mogli z łatwością nie ujawniać oznak choroby. ^[10] W końcu nasze rozumienie potencjalnych chorób infekcyjnych pochodzenia odzwierzęcego jest raczej ograniczone. ^[11] Likwidując wiele niezamieszkałych terenów rasa ludzka jest obecnie wystawiona na cały szereg dotąd rzadkich chorób wirusowych pochodzenia zwierzęcego. ^[12]

A jeśli chodzi o choroby, które się nie przenoszą? Okazuje się, że wiele tzw. specyficznych dla nosicieli zarazków chorobotwórczych okazuje się mieć zdolność zarażania innych nosicieli. Na przykład wierzono, że psia zaraza nigdy nie przenosi się na koty, aż wykazano, że jest przeciwnie. ^[13] Choroby mogą także w krótkim okresie czasu zmienić swój sposób przenoszenia się z lub bez zmian mikroewolucyjnych. Pchły mogą zmienić nosicieli, co ujawniają ssaki przywiezione na wyspy. ^[14] Wirusy powszechnie wykazują zwiększoną zjadliwość, kiedy przeniesie się je z ich naturalnego nosiciela na inne zwierzę. ^[15] Zdolność psiej zarazy do zakażania lwów może być wynikiem niedawnej mutacji. ^[16] Sądzi się, że większość ludzkich chorób powstało zaledwie w ciągu ostatnich kilku tysięcy lat. ^[17] Uważa się, że ludzkie wirusy w rodzaju HIV pojawiły się w ostatnich tysiącach lat z naczelnych nie będących ludźmi, a naczelne te z kolei zaraziły się wcześniej nimi od kopytnych. ^[18] Na podstawie ewolucyjnych linii rodowych zakłada się, że tempo ewolucji pasożyt-nosiciel u pcheł jest wolne, ale nie opiera się to założenie na żadnym bezpośrednim świadectwie empirycznym. ^[19] Pasożytnicze glisty mogą zmienić nosiciela całkowicie (tj. stać się niezdolnymi do pasożytowania na ich oryginalnych nosicielach) w rezultacie zaledwie trzech lat zmian mikroewolucyjnych. ^[20]

Argumenty krytyków Arki na temat istot ludzkich jako jedynych nosicieli ich chorób przybrały obraźliwe rozmiary. Noe, który ogłaszał sprawiedliwość (2 Piotra 2:5), został oskarżony o kanibalizm ^[21] oraz o choroby przenoszone drogą płciową. ^[22] Te argumenty bez pokrycia nie uwzględniają zmian w chorobach, jakie zachodzą z upływem czasu. Na przykład kuru nie musi być przenoszone jedynie przez zjadanie ludzkich mózgów, ale także przez dotykanie zakażonego mięsa. ^[23] Choroby, które obecnie rozpowszechniają się przez kontakty seksualne, nie musiały tak się rozszerzać w czasach Potopu. Na przykład syfilis mógł powstać z frambezji (tropikalnej choroby skóry), choroby niewenerycznej i roznoszonej przez kontakt skórny. ^[24]

Rozważmy teraz los zarazków chorobotwórczych i pasożytów nie rozprzestrzeniających się bezpośrednio od jednego organizmu na drugi. Pchły mogą być przenoszone przez nawóz, siano i inną paszę. ^[25] Niektóre materiały, jakie Noe zgromadził w Arce, mogły być zanieczyszczone przez zwierzęta, które same nie zostały na Arkę wzięte. Wieland wskazywał, ^[26] że zarazki chorobotwórcze i pasożyty mogły przetrwać poza Arką w zwłokach lub w stanie zamrożonym, jeśli zaraz po Potopie nastąpiło zlodowacenie. Jeżeli, jak sugerowano wcześniej [w książce Woodmorappe'ego Noah's Ark], głównym źródłem pożywienia po Potopie była ekshumowana padlina, to musiał to być także ważny pomost między światem przedpotopowym i po Potopie, jeśli chodzi o przenoszenie zarazków chorobotwórczych i pasożytów.

John  Woodmorappe

Przypisy

^[1] Np. R.A. Moore, The impossible voyage of Noah's Ark, Creation/Evolution 1983, Issue 11, s. 1-43; I.R. Plimer, Telling Lies for God, Random House Australia, New South Wales 1994.

^[2] op. cit., s. 19.

^[3] R.A. Nelson et al., Behavior, biochemistry, and hibernation in black, grizzly, and polar bears, Fifth International Conference on Bear Research and Management 1983, vol. 5, s. 182 [284-290].

^[4] W.W. Murdoch and A. Oaten, Predation and population stability, Advances in Ecological Research 1975, vol. 9, s. 35 [1-131].

^[5] T.R.E. Southwood, Species-time relationships in human parasites, Evolutionary Ecology 1987, vol. 1, s. 245-26.

^[6]  I.F. Keymer, The Unsuitability of non-domesticated animals as pets, Veterinary Record 1972, vol. 91, s. 379 [378-381].

^[7] Np. patrz tabelę 44-2 w artykule D.P. Martina, Infectious diseases, w: M.E. Fowler (ed.), Zoo and Wild Animal Medicine, 2nd Edition, W.B. Saunders and Company, Philadelphia 1986, s. 670 [669-673].

^[8] CCAC (Canadian Council on Animal Care), Guide to the Care and Use of Experimmental Animal, vol. 2, Ottawa 1984, s. 170.

^[9] Tabela 2 w: Woodmorappe, Noah's Ark...

^[10] Nelson et al., Behavior..., s. 182; C.E.G. Smith, Major factors in the spread of infections, Symposium of the Zoological Society of London, 1982, vol. 50 s. 207-208 [207-235]; C. Wieland, Diseases on the Ark, Creation Ex Nihilo Technical Journal 1994, vol. 8 (1), s. 16-17.

^[11] Smith, Major factors..., s. 208.

^[12] B.J. Culliton, Emerging viruses, emerging threat, Science 1990, vol. 247, s. 279-280.

^[13] V. Morell, Serengeti's big cats going to the dogs, Science 1994, vol. 264, s. 1664.

^[14] P.J.A. Pugh, Non-indigenous Acari of Antarctica and the subantarctic islands, Zoological Journal of the Linnean Society 1994, vol. 110, s. 207-217.

^[15] Smith, Major factors..., s. 209.

^[16] Morell, Serengeti's big cats...

^[17] R.B. Johnson, Human disease and evolution of pathogen virulence, Journal of Theoretical Biology 1986, vol. 122 (1), s. 19-24.

^[18] E.N. Moriyama and T. Gojobari, Molecular evolution of human and simian immunodeficiency viruses, w: M. Kimura and N. Takahata (eds.), New Aspects of the Genetics of Molecular Evolution, Japan Scientific Society Press, Tokyo 1991, s. 298-299 [291-301].

^[19] R. Traub, Coevolution of fleas and mammals, w: K.C. Kim (ed.), Coevolution of Parasitic Arthropods and Mammals, John Wiley and Sons, New York, Chichester 1985, s. 419 [295-437].

^[20] J. Jaenike, Rapid evolution of host specificity in a parasitic nematode, Evolutionary Ecology 1993, vol. 7, s. 103-108.

^[21] Plimer, Telling Lies..., s. 125.

^[22] Moore, The impossible voyage..., s. 19; Plimer, Telling Lies..., s. 125.

^[23] C. Wieland, Diseases on the Ark, Creation Ex Nihilo Technical Journal 1994, vol. 8 (2), s. 153-154.

^[24] L.L. Cavalli-Sforza, P. Menozzi and A. Piazza, The History and Geography of Human Genes, Princeton University Press, New Jersey 1994, s. 129.

^[25] Pugh, Non-indigenous Acari..., s. 214.

^[26] Wieland, Diseases on the Ark, Creation Ex Nihilo Technical Journal 1994, vol. 8 (1), s. 16-17.

Źródło: Na początku..., Rok 5, nr 11b (96), s. 348-352, listopad 1997 r. (John Woodmorappe, Was Noah Afflicted with diseases?, w: John Woodmorappe, Noah's Ark: A Feasibility Study, Institute for Creation Research, Santee, California 1996, Chapter 28, s. 215-216; za zgodą Autora z jęz. ang. tłum. Mieczysław Pajewski)