Gwiazdy-giganty, Wiedza i Życie luty 2001, s. 10.

Istniejące dzisiaj gwiazdy mają różną wielkość, ale te największe nie przekraczają 100 mas Słońca. Powód jest prosty — ciśnienie wewnątrz większych gwiazd jest tak duże, że gwiazda szybko się rozpada. Stabilne są jedynie gwiazdy nie przekraczające podanej wyżej wielkości.

W symulacjach komputerowych okazało się jednak, że gwiazdy zbudowane wyłącznie z wodoru i helu — a takim tylko „surowcem” dysponowały one w pierwszym okresie po Big Bangu — były stabilne nawet, gdy ich masa kilkaset razy przekraczała masę Słońca. Taka gwiazda potrafiła istnieć przez kilka milionów lat intensywnie świecąc i tworząc w swoim wnętrzu pierwiastki cięższe od helu. Po kilku milionach lat gwiazdy takie kończyły swój żywot w spektakularnym wybuchu, który rozrzucał jej materię po wielkim obszarze, nawet milionów lat świetlnych. Dzisiejsze gwiazdy, składające się nie tylko z wodoru i helu, ale i z pozostałości po dawnych rozerwanych gwiazdach, właśnie wskutek tego, że w swoim składzie posiadają pierwiastki cięższe są niestabilne, gdy ich masa przekroczy ok. 100 mas Słońca.

Jakie to ma znaczenie dla kreacjonisty? Otóż pewni kreacjoniści, np. dr Hugh Ross z organizacji Reasons to Believe, od dawna kolekcjonują dane na temat różnych cech Wszechświata, które są niezbędne dla istnienia życia. Jedną z takich cech jest istnienie pierwiastków cięższych na planetach, a właściwie: planecie, krążącej wokół niezbyt masywnego Słońca. Możliwość, że pierwsze gwiazdy mogły w krótkim okresie czasu wyprodukować wszystkie konieczne dla życia pierwiastki, jest — być może — wskazówką, że własności Wszechświata zostały tak dobrane przez Inteligentnego Projektanta, by to się stało, umożliwiając następnie stworzenie i utrzymanie się życia na Ziemi, krążącej wokół gwiazdy późniejszej generacji.

Mieczysław  Pajewski

Przypisy

Źródło: Na Początku...nr 4 (2001), s. 124-125.