Czy Noe pływał po Morzu Czarnym?, Wiedza i Życie luty 2001, s. 10.

Tekst nosi tytuł, który natychmiast zwraca uwagę kreacjonisty, zwłaszcza gdy przeczyta on jeszcze podtytuł: „Odkrywca 'Titanica' poszukuje pod wodą dowodów biblijnego kataklizmu”. Omówione są w nim poglądy W. Ryana i W. Pitmana, geologów z Columbia University. Okazuje się, że geologowie ci zaproponowali kolejną wersję lokalnego potopu w rejonie Bliskiego Wschodu.

Miało być tak. Około 12 tys. lat temu Morze Czarne zostało zamknięte i stało się jeziorem. Jego granice były mniejsze niż obecnego morza, co znaczy, że na dużej części obecnego dna znajdowały się siedziby ludzkie. Ale w tym czasie poziom Morza Śródziemnego systematycznie rósł wskutek topnienia lodowców. Tak było przez ok. 4 500 lat, aż wreszcie wzbierające wody Morza Śródziemnego przerwały zaporę oddzielającą je od Morza Czarnego. Różnica poziomów obu mórz miała wynosić ok. 150 metrów. Bosfor stał się wodospadem potężniejszym od dzisiejszego wodospadu Niagara. Wskutek przybywania wody w Morzu Czarnym linia brzegowa tego ostatniego przesuwała się w tempie nawet do 1,5 km na dobę. W ciągu kilkudziesięciu lat wyrównywania się poziomów mórz zalanych zostało bardzo wiele zaludnionych terenów. Zdaniem omawianych autorów pamięć o tej olbrzymiej katastrofie przetrwała w postaci mitu babilońskiego o Gilgameszu i biblijnego o Noem.

Badania dna Morza Czarnego potwierdzają hipotezę, że niegdyś było ono przynajmniej częściowo zamieszkałe przez ludzi. Warto jednak zdawać sobie sprawę z tego, że odkrycia te potwierdzają nie tylko hipotezę lokalnego potopu, ale i ogólnoświatowego. Przed Potopem Noego na Ziemi nie było tak wiele wody, jak obecnie, i naturalne jest oczekiwanie, ze na dnie mórz, a może i niektórych oceanów, znaleźć można resztki dawnych siedzib ludzkich i ślady działalności człowieka.

Mieczysław  Pajewski

Przypisy

Źródło: Na Początku...nr 4 (2001), s. 125-126