Ziele iglaste. Przodkowie świerka, sosny czy sekwoi stosowali strategię przetrwania raczej pokrzywy niż drzew, Wiedza i Życie, czerwiec 2000, nr 786, s. 14.

Drzewa iglaste rosną powoli, a pierwsze nasiona wydają dopiero kilkanaście lat po zakiełkowaniu albo i później. Ewolucjoniści uważają, że późniejsze ewolucyjnie gatunki szybko rosnące i zdolne do wydania nasion już po kilku tygodniach czy nawet dniach (rośliny kwiatowe) mają przewagę nad roślinami iglastymi, dzięki czemu błyskawicznie opanowały nowe środowiska, wypierając inne grupy roślin. Tak właśnie musiało być wedle ewolucjonistycznego schematu. Ale czy było?

Okazuje się, że nie. Żyjąca w triasie na południu Francji roślina iglasta Aetophyllum stipulare rosła bardzo szybko i równie prędko potrafiła wytworzyć dużą ilość nasion. Jej strategia życiowa przypominała więc strategię dzisiejszych roślin kwiatowych. Jednak niezgodnie z ewolucjonistycznymi przewidywaniami do dnia dzisiejszego nie ona lub podobne do niej, lecz zupełnie inne rośliny iglaste rozpowszechniały się i przetrwały na Ziemi. Aetophyllum rosło ok. 100 mln lat przed pojawieniem się roślin kwiatowych, nie powinno mieć więc konkurencji w walce o opanowywanie środowiska. Dlaczego ewolucjonistyczne wytłumaczenie sukcesu roślin kwiatowych nie sprawdza się w przypadku Aetophyllum?

Autor notatki w Wiedzy i Życiu kończy ją sentencjonalnie: "Ewolucja roślin iglastych kryje w sobie jeszcze wiele zagadek".

Mieczysław  Pajewski

Przypisy

Źródło: Na Początku... maj-czerwiec 2000, nr 5-6 (129-130), s. 184-185.