Dobór naturalny: rozczarowanie (cz. 1)

W opublikowanej kilka lat temu (i mało dyskutowanej) pracy, Kingsolver ze współpracownikami dokonali przeglądu badań nad pomiarem siły działania doboru naturalnego. [1] Pewnym zaskoczeniem jest, że wbrew gromkim zapewnieniom darwinistów, jakoby oddziaływanie doboru naturalnego zostało z absolutną pewnością dowiedzione już grubo ponad 100 lat temu, ogromna większość tego typu studiów pochodzi z ostatnich 20 lat. Ale nie tu leży najciekawsza część pracy Kingsolvera, która omawia wyniki 63 badań przeprowadzanych na 62 gatunkach, które to wyniki zostały opublikowane w fachowej literaturze od roku 1986.

Kingsolver zastosował metody statystycznej analizy do ilościowych biologicznych cech - głównie morfologicznych - oraz z drugiej strony do jakościowego pomiaru dostosowania na próbach o wielkości ponad 1000 osobników w danej populacji. Długość dziobu łuszczaka ("zięby Darwina") jest klasycznym przykładem cechy morfologicznej, a przeżywalność, wydanie potomstwa i płodność - to typowe miary dostosowania. Używając statystycznej metodologii zaproponowanej we wcześniejszych studiach, [2] Kingsolver zaproponował zdefiniowanie doboru naturalnego w terminach regresji liniowej pomiędzy poszczególną cechą a miarą dostosowania (measure of fitness). Wynik odzwierciedla siłę działania doboru naturalnego.

Wnioski są zaskakujące. Pierwszy bazuje na funkcji liniowej i dotyczy tego, co w genetyce populacyjnej zwane jest doborem kierunkowym; drugi - oparty na funkcji kwadratowej - koresponduje z tym, co nazywane jest doborem stabilizującym i doborem rozrywającym. Kingsolver opisał, że miara absolutna wartości środkowej wynosi 0,16 dla funkcji liniowej (dobór kierunkowy) i 0,10 dla funkcji kwadratowej (reprezentującej dobór stabilizujący i rozrywający). Zgodnie z tymi kalkulacjami, wzrost standardowej wielkości jakiejś cechy - powiedzmy długości dziobu zięby - zmieni dostosowanie (fitness) tylko o 16% w przypadku doboru kierunkowego i o 10% w przypadku doboru stabilizującego i rozrywającego. Te cyfry są przez biologów powszechnie rozumiane jako bardzo słaba korelacja, a to dlatego, że jeśli zmiana długości dziobu zięby wyjaśnia tylko 16% zmiany dostosowania, to 84% tejże (zmiany dostosowania) nie ma w ogóle związku z doborem naturalnym.

Ta obserwacja doprowadziła badaczy do nieco szokującego wniosku, że zarówno dobór kierunkowy, jak i stabilizujący i rozrywający praktycznie nie mają żadnego efektu.

Znaczenie tych analiz nie jest jeszcze całkowicie jasne. Kingsolver nie idzie dalej niż stwierdzenie, że "istotne zagadnienia na temat doboru naturalnego pozostają nierozwiązane". Stwierdzenie "istotne zagadnienia pozostają nierozwiązane" w ustach darwinistów to eufemizm określający, że naprawdę ich idee są w tarapatach. A biorąc pod uwagę, że dobór zarówno kierunkowy, jak i stabilizujący oraz rozrywający grają kluczową rolę w genetyce populacyjnej, oznacza to wszystko, że jedną z tych "nierozwiązanych" kwestii może być równie dobrze taka, czy dobór naturalny w ogóle odgrywa znaczącą rolę w biologicznych przemianach.

Warto o tym pamiętać, jeśli kolejny raz usłyszycie, że darwinizm jest potwierdzony równie dobrze, jak ogólna teoria względności, czy mechanika kwantowa.

Michał Ostrowski

---------------------------------------------------

Przypisy:

1. J. G. Kingsolver H. E. Hoekstra, J. M. Hoekstra, D. Berrigan, S. N. Vignieri, C. E. Hill, A. Hoang, P. Gibert, and P. Beerli (2001) The Strength of Phenotypic Selection in Natural Populations. [PDF] American Naturalist vol. 157, no. 3, s. 245-261.
2. Russell Lande and Stevan J. Arnold (1983) "The Measurement of Selection on Correlated Characters". Evolution vol. 37, no. 6, s. 1210-1226.