Tim Clarey, Ph.D., "Czego dowiedzieliśmy się z erupcji Góry Św. Heleny" [*]

Nic tak nie zniszczyło reputacji uniformitaryzmu jak wybuch wulkanu Góra św. Heleny 18 maja 1980 r. Przed tą erupcją w geologii królował ścisły uniformitaryzm. Wpływ Jamesa Huttona i jego koncepcji głębokiego czasu przeniknął do najdrobniejszych szczegółów tej dyscypliny. [1] Jednak skutki katastrofy Góry św. Heleny wszystko to podważyły, a uczeni z Institute for Creation Research należeli do czołówki krytyków uniformitaryzmu.

Metoda badawcza ICR polegała na przeprowadzaniu bezpośrednich obserwacji terenowych. Naukowcy z ICR pod kierownictwem geologa, dra Steve'a Austina, znaleźli się na miejscu katastrofy kilka razy po pierwszej erupcji w 1980 r. i ponownie po mniejszej erupcji w 1982 r. Nurkowali nawet w Spirit Lake, aby zbadać powstałą po erupcji matę z pni drzew.

Naukowcy z ICR wykazali, że podczas erupcji w 1980 r. na terenie wulkanu utworzyły się nowe warstwy o głębokości aż do 120 metrów. [2] Osady te powstały wskutek opadania pyłu z powietrza, pływów piroklastycznych, osuwisk ziemi, a nawet pod wpływem strumienia wody. Dr Austin i jego zespół odkryli, że osady o drobnych warstwach mogą się wytworzyć w bardzo krótkim czasie. Wcześniej sądzono, że tworzenie się wielowarstwowców zajmuje wiele lat, przy czym w ciągu roku miała powstawać pojedyncza warstwa. Ale naukowcy z ICR odkryli, że fragment o grubości 7,5 metra o drobnych warstwach został osadzony w ciągu zaledwie kilku godzin. [2]

Po drugie, naukowcy zaobserwowali, że erozja może nastąpić szybko. Podmuchy pary, strumienie popiołu i lawa błotna szybko zmieniły wygląd terenu otaczającego wulkan i dróg wodnych w jego pobliżu. Rozwidlenie północne rzeki Toutle zmieniło tor po erupcji w 1980 r., ponieważ zostało zablokowane przez blisko 3 kilometry sześcienne szczątków. [2]

Po kolejnej mniejszej erupcji, która miała miejsce 19 marca 1982 r., strumień błota z roztopionego śniegu i lodu wyrzeźbił nowy o głębokości 42 metrów kanion w zboczu wulkanu. [2] Ten „Mały Wielki Kanion” to pokazująca moc wody przybliżona wersja Wielkiego Kanionu w skali 1:40. Geologowie kreacjonistyczni często używają go jako analogii przy wyjaśnianiu szybkiego powstawania większego Wielkiego Kanionu. W odpowiednich warunkach erozja może być szybka. Globalny Potop zapewnił wystarczającą ilość wody, aby w krótkim czasie wyrzeźbić kaniony i spowodować erozję gór.

Naukowcy z ICR zauważyli również, że masywne osuwisko, które zapoczątkowało erupcję w 1980 r., przeniosło około 650 milionów metrów sześciennych materiału do pobliskiego jeziora Spirit Lake. Spowodowało to gigantyczne tsunami, które przetoczyło się przez wzgórza na północ od wspomnianego jeziora. [3] Fala wodna wyrwała z korzeniami około miliona wyrośniętych drzew, przenosząc ich pnie z powrotem do jeziora, gdy woda wracała.

Wiele z tych drzew unosiło się w pozycji pionowej, cięższymi końcami w dół. Oszacowano, że w 1985 r. na dnie jeziora osiadło ponad 19 000 pionowych pni. [2] Doktor Austin nurkował w jeziorze i odkrył, że wiele z tych drzew stało pionowo na różnych poziomach mułu, sprawiając wrażenie osadzonych w nim. w różnym czasie. Ale wszystkie te drzewa zostały zmyte do jeziora w tym samym momencie. Obserwacje te wyjaśniają, jak powstało wiele warstw z pionowymi skamieniałymi drzewami znalezionych na różnych poziomach stratygraficznych w Specimen Ridge w Parku Narodowym Yellowstone. [3] Drzewa w Spirit Lake pokazują, że wszystkie te skamieniałe drzewa mogły powstać mniej więcej w tym samym czasie, po prostu osadzając się w różnych warstwach.

Mount St. Helens dostarcza przez pomad 40 lat danych empirycznych potwierdzających katastrofizm i obalających uniformitaryzm. Wybuchy tego wulkanu zmieniły sposób, w jaki naukowcy zajmujący się ewolucją postrzegają procesy geologiczne Ziemi, zwiększając ich akceptację dla katastrofizmu. A uczeni kreacjonistyczni mogą nadal wykorzystywać Mount St. Helens jako laboratorium polowe do badania rozległych procesów i skutków katastrofalnych wydarzeń w rodzaju globalnego Potopu.

Przypisy:

[*] Dr Clarey pełni funkcję Dyrektora ds. Badań w Institute for Creation Research. Stopień stopień doktorski uzyskał z geologii na Western Michigan University.

[**] Oryginał: Tim Clarey, Ph.D., „Lessons from the Mount St. Helens Eruption”, Acts & Facts 2023, vol. 52, no. 6, s. 5. Z jęz. ang. tłumaczył Mieczysław Pajewski.

[1] T. Clarey, „Siccar Point, the Shrine of Deep Time”, Acts & Facts, 2023, vol. 52 (5), s. 21.

[2] S.A. Austin, „Mount St. Helens and Catastrophism”, Acts & Facts, 1986, vol. 15, no. 7.

[3] J.D. Morris, and S.A. Austin, Footprints in the Ash: The Explosive Story of Mount St. Helens, Master Books, Green Forest, AR 2003.